Moderatorzy: gsmok, tszczesn, Romekd, Einherjer, OTLamp
W układzie, który zastosowałeś IMO praktycznie się nie da. Trzeba by poprawić próżnię z żarówce i zrobić anodę wewnątrz bańki. Warstwa szkła, nawet jeżeli przez jakiś czas trochę przewodzi prąd, to przecież się elektrolizuje i w ten sposób niszczy. Emisja katody też nie jest rewelacyjna...Jimi Hendrix pisze:co zrobić by zwiększyć Ia?
Przypuszczam, że wodór raczej zostaje uwięziony w strukturze szkła. Efektem jest blokowanie przewodnictwa jonowego przy obu elektrodach - przy jednej brakuje nośników, a przy drugiej już zobojętnione jony nie mogą się wydostać. W literaturze to nawet nazywa się "warstwą podwójną" (double layer).Alek pisze: Zastanawia mnie, czy oraz w jaki sposób ruchliwy proton kończy żywot (jak dotrze na wewnętrzną stronę bańki). W zasadzie widzę dwie możliwości- zostanie uwolniony w wodór w stanie wolnym i będzie tylko pogarszał próżnię lampy lub zostanie związany w wodorek sodu
Polarność czy niepolarność rozpuszczalników nie ma nic wspólnego ze strukturą szkła. Co właściwie chciałeś powiedzieć pisząc tu o iloczynie jonowym? W szkle cząstki wody musisz potraktować jako praktycznie odizolowane.tomek pisze: 1. Dysocjacja cząstek wody nie zachodzi w środowisku wodnym. W rozmaitych ciałach stałych będziesz miał do czynienia z ruchliwymi protonami.
To nie jest prawda pamiętaj o iloczynie jonowym wody który w ujęciu teorii Arheniusa zapisuje się jako [H+]*[OH-]=10^-14.
Wszystko zależy od użytego rozpuszczalnika, jeżeli jest on polarny(np niski alkohol) to jak najbardziej tak
Nie, nie główny (tym są raczej jony sodu), ale jeden z potencjalnie możliwych.tomek pisze: A czy jesteś pewien że taki właśnie jest główny mechanizm przewodzenia prądu przez szkło?
Zapomnij o mechanizmie pasmowym w szkłach tlenkowych. Jeżeli już zachodzi transport elektronowy, to mechanizm jest zupełnie inny. Nazywa się hoppingiem polaronów. Jeżeli chcesz o tym porozmawiać, to proponuję przenieść się gdzie indziej (zna się na tym w Polsce raptem kilka osób i nie sądzę, by było to specjalnie interesujące dla forumowiczów).tomek pisze: a) w niskiej temperaturze znikomy (bliski zeru) prąd wynikający z obecności niewielkiej liczby elektronów w pasmie przewodnictwa.
Jak wyżej...tomek pisze: b)mechanizm analogiczny jak w przypadku półprzewodników polegający na transporcie wakancji bądź ładunku (pamiętajcie że szkło to nie tylko krzemionka ale i dodatki )
Nieprawda, przewodnictwo jonowe jest doskonale obserwowalne i w temperaturze pokojowej. Mierzę je na codzień... Zarówno od jonów metali alkalicznych jak i protonów.tomek pisze: c) mechanizm opisany przez Was wyżej ma on w praktyce miejsce dopiero w pobliżu temperatury płynięcia szkła. Ciekłe szkło sodowe przewodzi prąd porównywalnie do r-ru słabych kwasów bądź zasad.
Tu masz rację, ne uważam protonów za głównego sprawcę prądów.tomek pisze: Natomiast wikłanie protonu w proces przenoszenia ładunku wydaje się być niespecjalnie trafne z uwagi na znikomą ilość wody bądź wolnych hydroksyli ( w porównaniu z ilością dodatków wprowadzanych w postaci odpowiednich soli) w szkle
To nie jest prawda pamiętaj o iloczynie jonowym wody który w ujęciu teorii Arheniusa zapisuje się jako [H+]*[OH-]=10^-14.Jasiu pisze: 1. Dysocjacja cząstek wody nie zachodzi w środowisku wodnym. W rozmaitych ciałach stałych będziesz miał do czynienia z ruchliwymi protonami.
Polarność rozp. odnosi się tylko i wyłącznie do zjawiska dysocjacji el. Podając il jonowy wody zwróciłem Ci uwagę na to że wyraziłeś się nieprecyzyjnie, Jeżeli weźmież czystą chemicznie wodę to okazuje się że przewodzi ona prąd w niewielkim stopniu i przewodnictwo to jest właśnie warunkowane jej iloczynem jonowym. Wszystko to odnosi się zjawisk w r-rze znajdującym się w stanie ciekłymjasiu pisze: Polarność czy niepolarność rozpuszczalników nie ma nic wspólnego ze strukturą szkła. Co właściwie chciałeś powiedzieć pisząc tu o iloczynie jonowym? W szkle cząstki wody musisz potraktować jako praktycznie odizolowane.
jasiu pisze: Nie, nie główny (tym są raczej jony sodu), ale jeden z potencjalnie możliwych.
Tu się mogę z tobą zgodzić nie jestem fizykiem od ciała stałego.jasiu pisze: Zapomnij o mechanizmie pasmowym w szkłach tlenkowych. Jeżeli już zachodzi transport elektronowy, to mechanizm jest zupełnie inny. Nazywa się hoppingiem polaronów. Jeżeli chcesz o tym porozmawiać, to proponuję przenieść się gdzie indziej (zna się na tym w Polsce raptem kilka osób i nie sądzę, by było to specjalnie interesujące dla forumowiczów).
Tutaj masz rację co zachodzenia tego zjawiska, wyraziłem się nieprecyzyjnie chodziło mi o to że prąd ten jest łatwo mierzalny dopiero gdy szkło mięknie.Teraz należałoby się zastanowić w jakiej temperaturze następuje na tyle istotna zmiana ruchliwości jonów aby powodowała wzrost prądu przepływającego przez taki r-r stały. To co obserwujemy w skali makro jako proces płynięcia wygląda zupełnie inaczej w skali poszczególnych nanokryształów SIO2 skłądających się na ten materiałjasiu pisze: Nieprawda, przewodnictwo jonowe jest doskonale obserwowalne i w temperaturze pokojowej. Mierzę je na codzień... Zarówno od jonów metali alkalicznych jak i protonów.
Poprawiono znaczniki cytowania.jasiu pisze: Tu masz rację, nie uważam protonów za głównego sprawcę prądów.
Ja z chęcią poczytam, trzeba w końcu rozszerzać horyzonty. Tylko dobrze by było, aby matematyka nie zajmowała więcej niż 50% tekstu :)Jasiu pisze: Zapomnij o mechanizmie pasmowym w szkłach tlenkowych. Jeżeli już zachodzi transport elektronowy, to mechanizm jest zupełnie inny. Nazywa się hoppingiem polaronów. Jeżeli chcesz o tym porozmawiać, to proponuję przenieść się gdzie indziej (zna się na tym w Polsce raptem kilka osób i nie sądzę, by było to specjalnie interesujące dla forumowiczów).
Bo przy wytwarzaniu szkła nie zachodzi. Ty piszesz o dysocjacji elektrolitycznej, a tu zachodzi raczej dysocjacja termiczna - zupełnie inne zjawisko.tomek pisze: Napisałeś że dysocjacja nie zachodzi w środowisku wodnym a to nie jest prawda i tylko do tego się tutaj odnosiłem.
Pytam jeszcze raz - co mają rozpuszczalniki i dysocjacja elektrolityczna do wytwarzania szkła żarówkowego?tomek pisze: Wszystko zależy od użytego rozpuszczalnika, jeżeli jest on polarny(np niski alkohol) to jak najbardziej tak.
Wcale nie musisz sobie szkła wyobrażać, można je sobie obejrzeć. Struktura jest dobrze znana, Uporządkowanie lokalne obejmuje w zasadzie jednostkę strukturalną SiO2 (zdaje się tetraedryczną), dalej już uporządkowania nie ma. Nanokryształy to zupełnie coś innego. Mechanizm przewodnictwa elektronowego szkła też jest nieźle zbadany (Mott i Anderson dostali za to nagrodę Nobla w 1977).tomek pisze: Chyba nie do końca mogę sobie wyobrazić szkło na 2 sposoby:
Nieprawda. Jimmi Hendrix właśnie ten prąd zmierzył, a do temperatury mięknięcia miał jeszce pewnie kilkaset stopni... Podawałem już w tym wątku wyrażenie na przewodnictwo wynikające ze zmain ruchliwości jonów - to prosta zależność aktywacyjna.tomek pisze: Tutaj masz rację co zachodzenia tego zjawiska, wyraziłem się nieprecyzyjnie chodziło mi o to że prąd ten jest łatwo mierzalny dopiero gdy szkło mięknie.Teraz należałoby się zastanowić w jakiej temperaturze następuje na tyle istotna zmiana ruchliwości jonów aby powodowała wzrost prądu przepływającego przez taki r-r stały.
Tam nie ma żadnych nanokryształów.tomek pisze: To co obserwujemy w skali makro jako proces płynięcia wygląda zupełnie inaczej w skali poszczególnych nanokryształów SIO2 skłądających się na ten materiał
Jasiu To prawda, ale to nieszczęsne zdanie było odpowiedzią na Twój post i nie zdawałem sobie sprawy, że ktoś może je wyrwać z kontekstu....Alek pisze:
Znaczna część zamieszania jest wywołana przez Twoje niefortunnie sklecone zdanie:
"Dysocjacja cząstek wody nie zachodzi w środowisku wodnym."
Jest ono oczywiście oderwane tu od kontekstu i wychodzi wierutne kłamstwo. Tomek się tym zasugerował i stąd cała polemika. Gdyby zdanie powyższe brzmiało "Dysocjacja cząstek wody nie zachodzi tu w środowisku wodnym to sprawa byłaby niemal zakończona. Nikt by nie wspominał o autodysocjacji wody i część powyższej dyskusji byłaby zbędna.
Romku, jeżeli Twoja żarówka ma przepalone jedno włókno, to może jego wyprowadzenie da się wykorzystać jako siatkę i sterować prądem?Postaram się w wolnej chwili zrobić taką próbę, ale ze względu na małą powierzchnię „elektrody sterującej” jej wpływ będzie pewnie minimalny, więc nachylenie charakterystyki tak stworzonej „triody” będzie śmiesznie niskie. Eksperyment wydaje mi się ciekawy, choć nie będzie to „odkryciem Ameryki” to jednak zrobienie triody w domowych warunkach będzie czymś niezwykłym.Jasiu pisze: Romku, jeżeli Twoja żarówka ma przepalone jedno włókno, to może jego wyprowadzenie da się wykorzystać jako siatkę i sterować prądem?
Pewnie chciałbyś taki prostownik zastosować w swoim wzmacniaczu gitarowymJimi Hendrix pisze:co zrobić by zwiększyć Ia?
