Schemat prostego odbiornika CB/AM kanał 19 czyli 27,180MHz

[ballasttube]

Tak na marginesie postu mam pytanie do Kolegi Romkad o ten wzmacniacz wejściowy na lampie EL84.
Czy można poprosić o schemat?
Niedawno widziałem interesujące wzmianki o wzmacniaczach napięciowych w.cz. na lampach
głośnikowych, zdecydowanie - nie w.cz.,zasilanych z niskich napięć anodowo-ekranowych,z uwagi
na wysoką wydajność katod (pomijam "hektary" prądu, zużywane w nich).
Poza tym odbiornik retro na wielgachnych lampiszonach robi wizualnie piękne wrażenie na
oglądających go laikach i wytwarza pozytywną atmosferę otoczenia ...

[Tomek Janiszewski]

Oj chyba trochę porządku przyjdzie mi tutaj zaprowadzić, zanim niepotrzebnie ktoś da się wpuścić w kanał
Po pierwsze: proste odbiorniki z bezpośrednią przemianą częstotliwości (np. takie jak pokazany na schemacie w źródłowym poście) nadają się wyłącznie do odbioru emisji CW (A1) oraz SSB, i to najlepiej z całkowicie wytłumioną falą nośną (A3j). Z zastrzeżeniem że w pierwszym przypadku odbiornik musi być odstrojony od częstotliwości odbieranej o tyle ile chcemy usłyszeć (np. przy odstrojeniu o 1kHz w górę lub w dół usłyszymy telegrafię na 1kHz). Oznacza to że stacje odbierane są symetrycznie względem częstotliwości heterodyny w odbiorniku, np stacja odległa od odbieranej o 10kHz (na sąsiednim kanale) będzie zakłócała odbiór z częstotliwością 9 lub 11 kHz, w zależności od tego jak nastroimy heterodynę. Niezbędne są zatem skuteczne filtry podetekcyjne. Przedstawiony w pierwszym poście odbiornik wyposażony jest w wąskopasmowy filtr na ok. 1,6kHz, zatem nadaje się tylko do odbioru CW. Do odbioru SSB potrzebny byłby filtr pasmowoprzepustowy na pasmo telefoniczne (np 300-3000Hz) przy czym od stromości górnego zbocza zależy selektywność względem sąsiedniego kanału, od stromości zaś zbocza dolnego - wrażliwość na zakłócenia ze strony niewytłumionej fali nośnej w sygnale odbieranym (emisje jednowstęgowe A3a i A3h). Jednak i odbiornik wyposażony w taki filtr nie będzie nadawał się o odbioru AM (emisja dwuwstęgowa A3 z pełną falą nośną, taka jaka stosowana jest w radiofonii na falach długich, średnich i krótkich), chyba że heterodyna zostanie ściśle zsynchronizowana z falą nośną nadajnika, np. przy użyciu PLL. Znaczne odstrojenie sprawi bowiem że zdetekowana częstotliwość nośna pojawi się na wyjściu demodulatora iloczynowego w postaci gwizdu, przy niewielkim zaś odstrojeniu filtr pasmowy wprawdzie wytłumi ów gwizd, ale pozostanie pasożytnicza modulacja amplitudy zdetetekowanego sygnału z częstotliwością dwukrotnie większą niż wynosi odstrojenie. I to całkowita: sygnał to będzie osiągał maksymalny poziom, to zmaleje do zera po czym pojawi się ponownie ale już z odwróconą fazą. I znów osiągnie maksimum aby zaraz zmaleć do zera. Miałby ktoś cierpliwość słuchać czegoś takiego i probówać jeszcze cokolwiek zrozumieć? Uniknąć powyższego przy odbiorze AM można stosując demodulatory jednowstęgowe (zbudowane tak samo jak fazowe wzbudnice SSB), jednak niezbędny wówczas szerokopasmowy przesuwnik fazowy m.cz. jest dość skomplikowany. Ponadto jest wskazane aby przesuwnik fazowy w.cz. zawierał więcej niż tylko jeden rezystor i jeden kondensator, jeżeli odbiornik ma pracować na więcej niż tylko jednym kanale. Taki demodulator jednowstęgowy pożądany jest zresztą także w odbiornikach przeznaczonych do odbioru sygnałów jednowstęgowych: wyeliminuje się wówczas zakłócenia znajdujące się po przeciwnej stronie częstotliwości heterodyny niż odbierana wstęga. Ale jakoś rzadko się je spotyka, chyba że w transceiverach SSB z fazowym formowaniem sygnału bezpośrednio na częstotliwości roboczej, gdzie wykorzystywane są zarówno przy nadawaniu jak i przy odbiorze. Niechybnie dlatego że jednowstęgowy odbiornik z bezpośrednią przemianą okazuje się skomplikowany w niewiele mniejszym stopniu niż najprostsza superheterodyna z normalnym (obwiedniowym) detektorem AM współpracującym z pomocniczym generatorem dudnieniowym (BFO) załączanym przy odbiorze CW i SSB.
Po drugie: niestabilność detektora superreakcyjnego z tytułu braku kwarcu nie ma praktycznego znaczenia. Z elementarnie prostego powodu: taki detektor, mówiąc w pewnym uproszczeniu pozbawiony jest selektywności. Z dużym przybliżeniem można powiedzieć że szerokość odbieranego pasma jest współmierna z częstotliwością wygaszania, wynoszącą zwykle kilkadziesiąt, wyjątkowo kilkanaście kHz. Tak więc może on pokryć kilka a nawet kilkanaście sąsiednich kanałów w paśmie CB, odbierze zaś ten sygnał który jest w danej chwili najsilniejszy. Budowa detektora superreakcyjnego na niższe pasma KF (np.3,5MHz) w ogóle nie ma sensu, bowiem sensowną czułość zapewniłaby wówczas częstotliwość wygaszania zbliżona do częstotliwości modulujących. Jako tako działa on jeszcze w paśmie CB czy też leżącym w pobliżu krótkofalarskim paśmie 28MHz, z zastrzeżeniem jak wyżej.
Stopień w.cz. na wejściu detektora superreakcyjnego ma niewielki wpływ na czułość. Ponieważ zbyt duże wzmocnienie tego stopnia sprawiłoby, że antena odbierałaby "z powietrza" zanikające drgania w.cz. z własnego detektora a po wzmocnieniu w stopniu w.cz. trafiałyby one z powrotem na wejście detektora jako fałszywy, zakłócający sygnał. Podstawową rolą stopnia w.cz. na wejściu detektora superreakcyjnego, o ile jest stosowany jest separacja obwodu drgań detektora superreakcyjnego od anteny, celem zapobieżenia promieniowaniu drgań mogących zakłócić inne urządzenia w bardzo szerokim paśmie, oraz wyeliminowaniu rozstrajania się obwodu drgań w detektorze a nawet zrywaniu pracy detektora w wyniku zbliżenia ręki do anteny lub zbliżenia anteny np. do metalowego przedmiotu. Często taki separujący wzmacniacz zawiera tylko tranzystor w układzie wspólnej bazy sprzężony oporowo z anteną, oraz pojemnościowo lub transformatorowo z wejściem detektora. Jeżeli zawiera jeszcze dodatkowy obwód rezonansowy dopasowujący antenę do wejścia tranzystora - konieczne okazuje się ekranowanie stopnia detekcyjnego, inaczej wzmocnienie okaże się już na tyle duże że praca detektora superreakcyjnego ulegnie zakłóceniu, jak to opisałem na wstępie.
Nierzadko spotykanym błędem w konstrukcji detektorów superreakcyjnych jest umieszczanie dwójnika RC wyznaczającego częstotliwość wygaszania nie w emiterze jak to być powinno, lecz w bazie (wzorem układów lampowych, które miały ów dwójnik zawsze w siatce). Spotkałem się nawet z twierdzeniem jakoby zaletą detektorów tranzystorowych z dwójnikiem w bazie był stały poziom szumu superreakcji na wejściu w obecności odbieranego sygnału, podczas gdy detektory z wygaszaniem w emiterze cechują się narastaniem poziomu szumu w miarę jak słabnie odbierany sygnał. W rzeczywistości zaś szum detektora z obwodem w bazie bierze się z silnych szumów śrutowych prądu bazy odkładających się na kilkuset kiloomach dwójnika RC, a ten rzeczywiście jest niezależny od poziomu sygnału. W końcowym jednak efekcie zaszumienie sygnału zawsze jest silniejsze przy dwójniku RC w bazie. W detektorach lampowych dwójnik RC w siatce był jak najbardziej na miejscu, prąd siatki pojawiał się bowiem dopiero pod koniec cyklu narastania amplitudy generowanych przez detektor drgań.
Zawsze pożądany na wyjściu detektora superreakcyjnego jest skuteczny filtr dolnoprzepustowy (LC lub aktywny) usuwający szumy leżące wyżej niż użyteczne pasmo częstotliwości modulujących, a także sygnał wygaszania, jeżeli jego częstotliwość zostanie ustawiona nisko, co jest korzystne dla czułości i selektywności detektora.
Propozycje zawarte w licznych publikacjach radioamatorskich (w tym i polecanych w temacie), przedstawiające rewelacyjne jakoby "filtry drabinkowe" zestawiane z kwarców o jednakowej częstotliwości, niekiedy jeszcze podstrajanych... oparami jodu proponowałbym traktować raczej w kategoriach krotkofalarskiego voodoo. Jakimś starym nudziarzem musiał być niejaki McCoy, że uwidziały mu się misterne, mostkowe układy filtrów kwarcowych, zawierających nawet 4 stopnie z dwoma kwarcami w każdym, o ile nie więcej (np. popularny niegdyś omigowski filtr PP9A2), przy czym każdy z nich miał różną, ściśle określoną częstotliwość. Że też chciało im się takie skomplikowane filrty w Omigu klecić zamiast posłużyć się jodyną. Wejściowe wzmacniacze w.cz. na lampach głośnikowych już przez litość przemilczę

[Marek7HBV]

Omigowskie filtry miały zbyt szerokie pasmo jak na wymagania amatorów{precz z normami!} i bez jodyny nie dało rady .

[Tomek Janiszewski]

Przeciwieństwem jodyny miała być gumka do ołówków. Ale czy przypadkiem pasmo nie okazywało się za szerokie gdy zamiast filtrów PP9 próbowało się stosować filtry PP10,7 dedykowane do radiotelefonów FM?

[Romekd]

Czołem.
Bardziej zaawansowaną metodą przestrajania rezonatorów kwarcowych było elektrolityczne srebrzenie (dla niewielkiego zmniejszenia częstotliwości) lub elektrolityczne zmniejszanie masy srebrnych okładzin (dla niewielkiego zwiększania częstotliwości rezonatora). Metody z ołówkiem, gumką do ścierania lub jodyną były bardzo prymitywne, co skutkowało powolnym odstrajaniem się rezonatora po takim zabiegu, wskutek obsypywania się grafitu, lub niestabilności jodku srebra. Mechaniczne ścieranie powierzchni elektrod gumką nie gwarantowało zachowania równomiernej grubości warstwy okładziny na całej jej powierzchni, co mogło pogarszać dobroć kwarcu. W latach siedemdziesiątych i na początku osiemdziesiątych przestroiłem kilkadziesiąt rezonatorów kwarcowych metodą elektrochemiczną, które później przez kilkanaście lat poprawnie pracowały w radiotelefonach i transceiverach moich kolegów. Stabilność tak przerobionych rezonatorów była oczywiście nieco niższa od tych nieprzerabianych - podczas dokonywania operacji dostawało się do wnętrza rezonatora powietrze atmosferyczne z niewielkimi ilościami związków siarki (w oryginalnych rezonatorach OMIGu było ono odpompowywane), które powodowało powolne pokrywanie się okładzin kwarcu siarczkiem srebra, wywołujące niewielki wzrost ich masy (obserwowane przez pierwsze miesiące użytkowania rezonatora, bo później zmiany były już bardzo nieznaczne i porównywalne z tymi, jakie zachodzą w oryginalnych i nigdy nie otwieranych rezonatorach).

Pozdrawiam
Romek

[Romekd]

Tak na marginesie postu mam pytanie do Kolegi Romkad o ten wzmacniacz wejściowy na lampie EL84.
Czy można poprosić o schemat?
Niedawno widziałem interesujące wzmianki o wzmacniaczach napięciowych w.cz. na lampach
głośnikowych, zdecydowanie - nie w.cz.,zasilanych z niskich napięć anodowo-ekranowych,z uwagi
na wysoką wydajność katod (pomijam "hektary" prądu, zużywane w nich).
Poza tym odbiornik retro na wielgachnych lampiszonach robi wizualnie piękne wrażenie na
oglądających go laikach i wytwarza pozytywną atmosferę otoczenia ...

Nigdzie nie pisałem o wzmacniaczu wejściowym w.cz. z lampą głośnikową EL84. Wspomniałem jedynie o radiostacji nadawczo-odbiorczej, którą skonstruowałem będąc uczniem szkoły podstawowej. Jej stopień wyjściowy zrealizowałem właśnie na lampie EL84, która po zmianie sposobu polaryzacji siatki pierwszej stawała się superreakcyjnym odbiornikiem. Wcześniej w tamtym urządzeniu stosowałem małą triodę EC92, jednak chciałem podnieść moc wyjściową i zamieniłem ja na EL84... Dużym zaskoczeniem dla mnie (w latach młodzieńczych) było to, że gdy wyjąłem tamtą starą "radiostację" z lampą EL84 , miała ona większą czułość niż prymitywny tranzystorowy radiotelefon Trop-2...
Proszę więc pisać ostrożnie, bo mamy tu na Forum "kolegę", który takie wypowiedzi wykorzysta i zgodnie ze swoją złośliwą naturą nie omieszka komuś "przywalić"...

Propozycje zawarte w licznych publikacjach radioamatorskich (w tym i polecanych w temacie), przedstawiające rewelacyjne jakoby "filtry drabinkowe" zestawiane z kwarców o jednakowej częstotliwości, niekiedy jeszcze podstrajanych... oparami jodu proponowałbym traktować raczej w kategoriach krotkofalarskiego voodoo. Jakimś starym nudziarzem musiał być niejaki McCoy, że uwidziały mu się misterne, mostkowe układy filtrów kwarcowych, zawierających nawet 4 stopnie z dwoma kwarcami w każdym, o ile nie więcej (np. popularny niegdyś omigowski filtr PP9A2), przy czym każdy z nich miał różną, ściśle określoną częstotliwość. Że też chciało im się takie skomplikowane filrty w Omigu klecić zamiast posłużyć się jodyną. Wejściowe wzmacniacze w.cz. na lampach głośnikowych już przez litość przemilczę

Pozdrawiam
Romek

[Marek7HBV]

W czasach stosowania jodyny radioamator mógł sobie pomarzyć o oryginalnym filtrze kwarcowym i co najwyżej liczyć na stare kwarce z demobilu-tak że częstotliwości pośrednie często mogłyby zadziwić ,,inżyniera,,.A w zasadzie mowa o CW-bo SSB to było co najmniej SE na 300B{nos :!:teraz } .

[Tomek Janiszewski]

Tak na marginesie postu mam pytanie do Kolegi Romkad o ten wzmacniacz wejściowy na lampie EL84.
Czy można poprosić o schemat?
Niedawno widziałem interesujące wzmianki o wzmacniaczach napięciowych w.cz. na lampach
głośnikowych zdecydowanie - nie w.cz.,zasilanych z niskich napięć anodowo-ekranowych,z uwagi
na wysoką wydajność katod (pomijam "hektary" prądu, zużywane w nich).

Nigdzie nie pisałem o wzmacniaczu wejściowym w.cz. z lampą głośnikową EL84. Wspomniałem jedynie o radiostacji nadawczo-odbiorczej, którą skonstruowałem będąc uczniem szkoły podstawowej. Jej stopień wyjściowy zrealizowałem właśnie na lampie EL84, która po zmianie sposobu polaryzacji siatki pierwszej stawała się superreakcyjnym odbiornikiem. Wcześniej w tamtym urządzeniu stosowałem małą triodę EC92, jednak chciałem podnieść moc wyjściową i zamieniłem ja na EL84...
Proszę więc pisać ostrożnie, bo mamy tu na Forum "kolegę", który takie wypowiedzi wykorzysta i zgodnie ze swoją złośliwą naturą nie omieszka komuś "przywalić"...

Propozycje zawarte w licznych publikacjach radioamatorskich (w tym i polecanych w temacie), przedstawiające rewelacyjne jakoby "filtry drabinkowe" zestawiane z kwarców o jednakowej częstotliwości, niekiedy jeszcze podstrajanych... oparami jodu proponowałbym traktować raczej w kategoriach krotkofalarskiego voodoo. Jakimś starym nudziarzem musiał być niejaki McCoy, że uwidziały mu się misterne, mostkowe układy filtrów kwarcowych, zawierających nawet 4 stopnie z dwoma kwarcami w każdym, o ile nie więcej (np. popularny niegdyś omigowski filtr PP9A2), przy czym każdy z nich miał różną, ściśle określoną częstotliwość. Że też chciało im się takie skomplikowane filrty w Omigu klecić zamiast posłużyć się jodyną. Wejściowe wzmacniacze w.cz. na lampach głośnikowych już przez litość przemilczę

Cóż za rewolucyjna czujność! Skąd ta pewność że pogrubione słowa odnosiły się akurat do Ciebie? Wszak Kol. ballasttube wyraźnie napisał (co z kolei podkreśliłem powyżej ja) że widział gdzieś wynalazki w postaci wzmacniaczy napięciowych w.cz. na lampach mocy audio. Chciałem mu oszczędzić wysoce prawdopodobnego rozczarowania. Chociaż... jeżeli już zostałem okrzyknięty złośliwcem, to niech przynajmniej będzie za co. Otóż mimo wszystko mogę się jednak mylić, no bo przecież zostało już orzeczone na Forum, że nie ma lepszych lamp do zastosowań w audio niż duotriody E88CC. Zgodnie zatem z tak pojmowaną logiką - najlepszymi lampami do wzmacniaczy napięciowych w.cz., szczególnie tych wejściowych powinny okazać się lampy takie jak EL84, EL34, 6L6, 6V6, KT88 a może nawet przywołana przez Przedmówcę 300B. No bo niby dlaczego nie?
A teraz zgoła już nie jajcarsko.

Dużym zaskoczeniem dla mnie (w latach młodzieńczych) było to, że gdy wyjąłem tamtą starą "radiostację" z lampą EL84 , miała ona większą czułość niż prymitywny tranzystorowy radiotelefon Trop-2...

Rozumiem że radiostacja lampowa miała większą czułość dołaczona do anteny od Tropa (takiej teleskopowej o długości coś koło pół metra) niż sam Trop, tak? Czy może przeciwnie: Trop miał gorszą czułość od radiostacji na antenie przeznaczonej do pracy z tą radiostacją, taką zaokienną o długości przynajmniej kilkunastu metrów? A został przynajmniej zestrojony a może nawet zmodyfikowany tak aby mógł pracować z nią w miarę poprawnie? Wszak bez względu na to czy to Trop-2 czy może jednak pierwotny Trop (no właśnie, który, bo zamieszczony link:
https://www.google.com/search?q=radiote ... qtVXyWbiGM wskazuje na ten drugi; na Tropa-2 naprowadziłby natomiast np. link https://www.google.com/search?q=radiote ... nCcHK4phkM ) zawiera on w obu wersjach goły detektor superreakcyjny pozbawiony separującego wzmacniacza w.cz. któremu nie będzie obojętne zastąpienie kawałka teleskopowego pręta potężną anteną zewnętrzną. Z drugiej jednak strony, gdyby założyć że każde z tych urządzeń (tranzystorowy radiotelefon czy lampowa radiostacja) pracuje z właściwą sobie anteną - to jak można porównywać wówczas ich czułość skoro anteny te pod wzgledem skuteczności są nieporównywalne? Gdyby zaś porównywać czułość nie poprzez porównanie odbioru jednej i tej samej stacji ale poprzez podanie na wejście jednego i drugiego urządzenia sygnału z generatora za pośrednictwem sztucznej anteny - to wskazane byłoby aby miała ona w każdym wypadku parametry odwzorowujące antenę z jaką każde z urządzeń pracuje. A te raczej nie będą do siebie podobne, i nie mam na myśli samej tylko skuteczności. I tak typowa sztuczna antena w postaci szeregowego połączenia kondensatora kilkuset pF i rezystora o wartości od kilkunastu do kilkuset omów ma poważne szanse zakłócić pracę tranzystorowego detektora superreakcyjnego, tłumiąc jego obwód rezonansowy. I potem zdziwienie że czułość jest marna.
Niemniej jednak zgodzić się mogę że radiotelefonowi Trop (a już na pewno Trop-2 zakładając że to jednak o niego chodziło) daleko do doskonałości, rozumianej poprzez możliwie najlepsze wykorzystanie tego czego do budowy radiotelefonu użyto. Przecież tam postąpiono dokładnie tak jak postępować nie należało, lokując elementy wyznaczające częstotliwość wygaszania (rezystor 82k i kondensator 1,8n) w bazie zamiast w emiterze. Stąd szumy i silna zależność pracy detektora od bety, z kolei mocno zależnej od temperatury. Zaś rezystor 1,8k bocznikujący obwód drgań - to klasyczny rezystor wstydu (skoro już wylansowałeś to zgrabne pojęcie) świadczący dobitnie o tym że Polska Myśl Techniczna przyznała się do własnej bezsilności i zamiast zapewnić normalnymi środkami (właściwy dobór konfiguracji detektora superreakcyjnego, stałej czasowej obwodu wygaszającego, prądu spoczynkowego, głębokości sprzężenia zwrotnego) należycie długie okresy zatykania się tranzystora w detektorze, na tyle długie aby wzbudzone drgania same zdążyły zaniknąć zanim rozpocznie się nowy cykl pracy detektora - po prostu uciekła się do sztucznego podtłumienia wejściowego obwodu rezonansowego dodatkowym rezystorem. Oczywiście, w ten sposób na dzieńdobry zmarnotrawiono większą część i tak już znikomej mocy jaką za pośrednictwem anteny wzbudził w obwodzie odbierany sygnał, drastycznie obniżając czułość detektora. I oczywiście podobnie pogorszono w ten sposób i tak już daleko niewystarczającą selektywność. Od wychwycenia i wyeliminowania takich baboli należało zacząć, a nie wprowadzać w błąd Forumowiczów nieobeznanych dotąd z tym elementarnie prostym pod względem budowy ale jednym z najbardziej skomplikowanych pod względem zasady działania układem jakim jest detektor superreakcyjny, jakoby źródłem marnych parametrów radiotelefonów Trop był akurat brak stopnia w.cz. na wejściu. Bo jeszcze ktoś by uwierzył i niepotrzebnie by się rozczarował

[ballasttube]

Dziękuję obu w/w Kolegom z wypowiedzi.
Każdy ma prawo do zajęcia swego stanowiska.
Dziękuję za kulturalne zajecie stanowiska.
Ponieważ została wywołana lampa E88CC:
mnie się trafiła przypadkiem PCC88.
7V żarzenia względem 6,3V to wg mnie nie za duża różnica.
Jak się obie lampy generalnie do siebie mają?
Funkcjonalnie?
Ucho mam dosyć "drewniane",więc nie będę słyszał żadnych
"naddźwiękowych wibracji napinanych siatek itp:-)"

[kubafant]

PCC88 to odpowiednik ECC88. E88CC to lampa do zastosowań specjalnych, o innych parametrach granicznych (wytrzymuje trzykrotnie wyższe napięcie anodowe).

[OTLamp]

A to trzykrotnie to z czego wynika? Z porównania Uamax E88CC dla Ia = 0 z jakim Uamax dla PCC88 ?

[kubafant]

O przepraszam, walnąłem byka. Dwukrotne. Maksymalne napięcie anodowe dla E88CC to 250 V (Pa do 0,8 W), a dla PCC88 130 V. Z pamięci pisałem, bez zerknięcia w kartę tej drugiej, a kojarzyło mi się coś, że 90 V. Ostatecznie to lampa przeznaczona do pracy w warunkach zasilania uniwersalnego, gdzie napięcia anodowe siłą rzeczy są niższe niż normalnie, a poza tym - pomyślana jest przede wszystkim do układu kaskody, gdzie jeszcze napięcie anodowe przypadające na triodę jest o połowę niższe.

Dobrze, że ktoś czuwa

Pozdrawiam!
Jakub

[Tomek Janiszewski]

Ponieważ została wywołana lampa E88CC:
mnie się trafiła przypadkiem PCC88.
7V żarzenia względem 6,3V to wg mnie nie za duża różnica.

Rzeczywiście. To jest tylko nieco ponad 10% różnicy in minus, zakładając że będziesz chciał żarzyć PCC88 z 6,3V. W tej sytuacji prawdopodobieństwo zatrucia katody jest minimalne, szczególnie gdy lampa będzie pracowała z prądem anodowym mniejszym od katalogowego, a tak to zwykle ma miejsce w zastosowaniach audio lamp projektowanych do zastosowań w.cz. Przynajmniej z zakończenia Twojej wypowiedzi zrozumiałem że takie zastosowanie masz na myśli. Ale i w przypadku bardziej typowego jej użycia, zgodnego z tematem, tj. wejściowego wzmacniacza kaskodowego na zakres KF można zadowolić się mniejszym prądem anodowym (co pociąga za sobą mniejsze od katalogowego nachylenie) niż przy pracy w zakresie VHF na który ta lampa była projektowana. Prościej jednak będzie użyć w tej roli pentody w.cz., przy czym w wypadku użycia lampy o dużym nachyleniu (np. EF183, EF184, E180F) pogorszenie parametrów szumowych względem kaskody będzie niezauważalne.

Jak się obie lampy generalnie do siebie mają?
Funkcjonalnie?

Dokładnie tak samo, z tym że E88CC okazuje się bardziej funkcjonalna od PCC88 w zastosowaniach profesjonalnych (radiostacje, oscyloskopy) gdzie stosuje się zwykle żarzenie 6,3V. Można ją zastosować z równym powodzeniem jako zamiennik PCC88 w telewizorach, bowiem jej prąd żarzenia wynosi 0,3A. Natomiast ECC88, z nieco większym prądem żarzenia może działać w telewizorze wyraźnie gorzej (szczególnie gdy jest już nieco zajechana), bowiem wrażliwość lampy na odchyłki prądu żarzenia jest większa niż na odchyłki napięcia.
W ramach własnych doświadczeń dorzucę jeszcze że z ciekawości, a i dla sprawdzenia czy lampa w ogóle żyje - wstawiłem na chwilę lampę PABC80 do radia na miejsce EABC80. Mimo znacznej już różnicy napięć żarzenia (9.5V zamiast 6,3V) nie zauważyłem aby radio grało gorzej. Najwyraźniej nawet mocno okrojona w tych warunkach wydajność emisyjna katod okazała się wystarczająca zarówno w przypadku diod demodulacyjnych, jak i triody pracującej normalnie na ułamku swoich możliwości prądowych.

[Marek7HBV]

Trzeba też uwzględnić różne napięcia dopuszczalne między katodą a grzejnikiem[w zależności od typu lampy,a także producenta},co często ma znaczenie w rozwiązaniach wtórnika-lubianego w słuchawkowcach.

[Tomek Janiszewski]

Najważniejsze że w telewizyjnych przełącznikach kanałów nic złego się E88CC nie dzieje, bez względu na to jakiego szoku doznaliby audiofile na widok takiej profanacji